Programma
2022 — 2023
Kersverse winnaars UK Blues Challenge 2022 en geëindigd als finalist bij de prestigieuze International Blues Challenge in Memphis op 29 januari 2023! Deze rasmuzikanten gaan ook Engeland nog vertegenwoordigen bij de European Blues Challenge in Polen, begin juni 2023.
Laat je niet misleiden door hun jonge leeftijd; deze gasten rocken jullie avond uit als geen ander. De band is geformeerd rondom de twee gebroeders Marco en Alessandro Cinelli, afkomstig uit Latina, Italië. Hun vader Domenico, gitarist en groot muziekliefhebber, zag er persoonlijk op toe dat muziek zijn zoons met de spreekwoordelijke paplepel werd ingegoten.
Na hun hele jeugd lang met vinyl platen te hebben meegespeeld, zijn ze vanaf 2017 weer regelmatig samen op het podium te vinden en hebben ze sindsdien een te gekke band gevormd met Tom Julian-Jones (zang, harmonica en gitaar) en Stephen Giry (bas, gitaar en zang). Marco zingt ook fantastisch, speelt gitaar en soms bas. Alessandro is een drummer die in Engeland zijn gelijke niet kent en draagt de band op met ziel en zaligheid. Deze gasten hebben zoveel plezier op het podium!
Na individueel al diverse prijzen en nominaties in de wacht te hebben gesleept kwam eind november 2021 hun tweede plaat 'Villa Jukejoint' uit, dat gevierd werd met een stijf uitverkochte 100 Club in Londen.
Eén ding over deze gasten.. hun hart ligt bij blues, soul, R&B en ze geven je niets dan hun waarheid tijdens hun performance!
De bekroonde zanger, instrumentalist en songwriter Curtis Salgado, de man die door NPR "een icoon" met "een enorme stem" wordt genoemd, wordt wereldwijd geroemd om zijn vermogen om elk grammetje ziel uit elk nummer dat hij speelt te persen. Salgado is niet alleen beroemd om zijn krachtige liveshows en tien eerdere albums, maar ook om zijn gepassioneerde en inzichtelijke originele songs. Hij is drie keer genomineerd voor de Blues Music Award voor Song Of The Year en won in 2018 voor Walk A Mile In My Blues van The Beautiful Lowdown. In totaal heeft hij negen Blues Music Awards gewonnen, waaronder de B.B. King Entertainer Of The Year. DownBeat noemt zijn songwriting vaardigheden "een indrukwekkende gave." Billboard zegt dat Salgado's muziek "geïnspireerd en krachtig" is. Nu, na 40 jaar opnemen, optreden, toeren en songwriting, is Salgado terug met Damage Control, zijn eerste full band album in vier jaar, en het staat vol met fris, origineel materiaal.
Met Damage Control, heeft Salgado wat hij noemt "een rock 'n' roll plaat gemaakt met teksten die raken". De 13 nummers - 12 originelen en een rauwe cover van Larry Williams' Slow Down (beroemd gecoverd door The Beatles) - zullen oude Salgado-fans verrassen en verrukken. Salgado heeft een soul-searching, street-smart collectie van levendig gedetailleerde, direct memorabele songs gemaakt. Van de uitdagende opener The Longer That I Live naar het springerige New Orleans misdaadverhaal You're Going To Miss My Sorry Ass naar de voetstappende geschiedenisles van Hail Mighty Caesar naar de klaaglijke eerlijkheid van Always Say I Love You, Salgado's zang weeft, bobbelt en zweeft, nu eens genuanceerd, dan weer met onbegrensde kracht. Over het titelnummer zegt hij: "Het leven draait om schadebeperking... problemen en nog wat. Het gaat over omgaan met wat je over je heen krijgt en zeggen, 'Ik ben nog niet klaar'."
Damage Control werd geproduceerd door Salgado en opgenomen in drie studio's met drie verschillende groepen muzikanten, met enkele van de beste spelers in de business. In Nashville, Tennessee's Rock House Recording, waren gitarist George Marinelli (Bonnie Raitt), toetsenist Kevin McKendree (Brian Setzer, Delbert McClinton, Tinsley Ellis), zangeres Wendy Moton (Buddy Guy, Eric Clapton) en speciale gast Cajun accordeonist en zanger Wayne Toups. In Studio City, California's Ultratone Studios, brachten gitarist/bassist Johnny Lee Schell (Otis Rush, B.B. King, Bonnie Raitt), pianisten Mike Finnigan (Jimi Hendrix, Paul Simon) en Jim Pugh (B.B. King, Etta James, Robert Cray), drummer Tony Braunagel (B.B. King, Bonnie Raitt) de goederen. En in Greaseland in San Jose, Californië, deden gitarist/bassist Kid Andersen (Rick Estrin, Charlie Musselwhite), bassist Jerry Jemmott (B.B. King, Aretha Franklin) en drummer Kevin Hays (Robert Cray) er nog een schepje bovenop.
Salgado, geboren in 1954, groeide op in Eugene, Oregon met muziek om zich heen. De uitgebreide muziekcollectie van zijn ouders omvatte alles van Fats Waller tot Ray Charles, en zijn oudere broer en zus brachten hem al vroeg in contact met de soul en blues van Wilson Pickett en Muddy Waters. Toen hij 13 was woonde hij een optreden van Count Basie bij en besloot toen dat muziek zijn roeping was. Nadat hij een mondharmonica in handen kreeg, begon Curtis de blues van Little Walter en Paul Butterfield te verslinden en leerde hij zichzelf spelen.
Toen hij begin 20 was maakte hij al naam in de barscene van Eugene, eerst als zanger/harmonicaspeler van The Nighthawks, en later als co-leider van The Robert Cray Band. Salgado ontwikkelde zich snel tot een speler en zanger van opmerkelijke diepgang, met vocale en muzikale invloeden als Otis Redding, O.V. Wright, Muddy Waters, Little Walter, Sonny Boy Williamson I en II, Lightnin' Hopkins en Howlin' Wolf.
In 1977 was komiek/acteur John Belushi in Eugene om Animal House te filmen. Tijdens een onderbreking van de productie zag Belushi een typisch woest optreden van Salgado en stelde zich voor tijdens een pauze. Toen Salgado zijn blueskennis begon te delen, groeide er snel een vriendschap. Salgado speelde urenlang oude platen voor Belushi en leerde hem over blues en R&B. Belushi zoog de muziek op als een spons en gebruikte zijn nieuwe kennis om "Joliet" Jake Blues te portretteren in The Blues Brothers, eerst als een sketch in Saturday Night Live, daarna als een bestseller (die was opgedragen aan Curtis) en uiteindelijk als een grote speelfilm (Cab Calloway's personage in de film heette Curtis als eerbetoon).
Toen Salgado zijn krachten bundelde met zijn vriend Robert Cray en samen begon te spelen als The Robert Cray Band, deelde hij de podia met veel van zijn helden, waaronder Muddy Waters, Bobby Bland, Albert Collins en Bonnie Raitt. Nadat Salgado en Cray in 1982 uit elkaar gingen, werd Curtis de frontman van Roomful Of Blues, waarmee hij van 1984 tot 1986 zong en toerde. Terug in Oregon, vormde hij een nieuwe band, Curtis Salgado & The Stilettos, en scheurde hij de clubscene weer op. Hij perfectioneerde zijn band tot op het scherpst van de snede voordat hij in 1991 zijn debuut uitbracht op het JRS label. Na opnames voor Rhythm Safari en Lucky Records tekende Salgado in 1999 bij Shanachie Records, waar hij vier veelgeprezen albums uitbracht.
Salgado's debuut bij Alligator Records, Soul Shot, kwam uit in 2012 en werd alom geprezen. Volgens Blues Revue is Salgado's muziek "triomfantelijk, vrolijk, met blues doordrenkte R&B" en werd hij uitgeroepen tot "een van de meest soulvolle, eerlijke zangers ooit". Hij volgde met The Beautiful Lowdown in 2016 en Rough Cut, het krachtige, gestripte akoestische album (met gitarist Alan Hager) in 2018. De albums leverden Salgado gezamenlijk meerdere Blues Music Awards op - voor B.B. King Entertainer Of The Year, Soul Blues Album Of The Year, Song Of The Year en Soul Blues Male Artist Of The Year.
Salgado heeft opgetreden op Portland's Waterfront Blues Festival, het Chicago Blues Festival en het Tampa Bay Blues Festival. Hij heeft ook gespeeld op het San Francisco Blues Festival, Memphis' Beale Street Music Festival, Denver's Mile High Blues Festival en op de Legendary Rhythm & Blues Cruise. Internationaal heeft hij getoerd in Saipan, Guam, Canada, Engeland, heel Europa, Brazilië, Chili, Panama, de Filippijnen, Thailand en Hong Kong. Volgens Blues Revue beginnen Salgado's optredens "uitstekend voordat ze overgaan in kippenvel, extase en uiteindelijk nirvana".
Ondanks al zijn successen is tegenslag niet vreemd voor Salgado. Tijdens zijn carrière heeft hij meerdere gezondheidsuitdagingen overwonnen, waarbij hij herstelde van leverkanker in 2006 en longkanker in 2008 en 2012. In maart 2017 onderging hij een viervoudige bypassoperatie. Hij is niet alleen sterker teruggekomen, hij is ook een van de meest productieve songwriters van het genre geworden, van een paar nummers per album naar volledige albums met originele nummers.
In 2016 riepen veel critici The Beautiful Lowdown - met 11 originele nummers - uit tot het beste uit zijn carrière. Volgens Salgado is Damage Control nog beter. Hij is enthousiast om zijn nieuwe nummers op het podium te brengen, waar het publiek hem nog meer aanwakkert. "Ik wil dat mensen zich tot de nummers verhouden," zegt hij. "Je kunt erop dansen, maar de woorden moeten het gewicht dragen. Ik weet dat als een nummer mij raakt, het anderen net zo hard zal raken." Op Damage Control blijven de harde nummers maar komen.
Salgado zal worden begeleid door dezelfde buitengewone muzikanten die de afgelopen zeven jaar in Europa met hem hebben samengewerkt:
Fabrice Bessouat — drums
Anthony Selmaszack — gitaar
Damien Cornelis — toetsen
Mig Toquereau — bas
Vorig jaar verhuisde deze Britse topmuzikant en dito entertainer vanuit zijn huis in het centrum van Amsterdam naar het mooie Curaçao samen met zijn geliefde. Sindsdien is hij nog wel af en toe terug op het Europese continent, maar een stuk minder vaak dan we van hem gewend zijn. Vandaar nu zijn comeback in Haarlem Blues Club, wegens eerder groot succes!
Ian Siegal is een muzikant en 'songsmith' van de bovenste plank die een unieke mix van songwriting, charisma, muzikale en vocale diepte en entertainment met elkaar in evenwicht brengt. Hij neemt jullie mee op reis naar een prachtige combinatie van 'bestemmingen' in de stijlen binnen de rootsmuziek: blues, gospel, folk, country en soul, met veelal zelf gepende nummers.
Zijn nieuwste album Stone By Stone verscheen eind april 2022 en kreeg wederom lovende kritieken en de schijfjes gingen als zoete broodjes over de toonbank. Het lijkt wel een standaard bij de heer Siegal.
Grijp deze kans om deze meester aan het werk te zien in de unieke sfeer die Haarlem Blues Club biedt in het mooie Circus Hakim. Siegal's solo-optredens zijn zeer indrukwekkend en zullen je lang bijblijven.
Wat een kick dat we deze band van de bovenste plank voor Haarlem Blues Club hebben kunnen strikken. Deze mannen zijn vanwege hun succes bijna niet in clubs te zien dus deze show wil je echt niet missen!
—
Rick Estrin & the Nightcats is een begrip in de internationale bluesscene. Al decennia lang spelen ze in veel delen van de wereld festivalpodia plat en laten ze een onvergetelijke indruk achter. Deze charismatische band rust niet op de lauweren maar blijft zichzelf vernieuwen en vers materiaal schrijven. Ze grossieren inmiddels ook in tientallen Blues Music Awards en een paar van Estrin's bandledenkregen zelfs een Grammy-nominatie.
Een greep uit wat perscitaten:
"Estrin is a soulful lead vocalist, a brilliant original songwriter and an amazing harmonica player. Estrin’s harmonica sings alongside blues tunes that entertain audiences like no other in the genre.”
— San Francisco Chronicle
"Rick Estrin sings and writes songs like the brightest wiseguy in all bluesland and blows harmonica as if he learned at the knee of Little Walter." — DownBeat
Rick Estrin werd in 1949 geboren in San Francisco, Californië, en groeide op als een onafhankelijke jongeman. Als 10-jarige jongen trok hij naar de minder bedeelde wijk Market Street en raakte bevriend met veel buurtgenoten. Tegen de tijd dat hij een tiener was, had Estrin zich ondergedompeld in de stedelijke, Afro-Amerikaanse cultuur om hem heen. Hij kreeg zijn eerste harmonica op 15-jarige leeftijd, en op 18-jarige leeftijd was hij bekwaam genoeg om in zwarte clubs in de stad te spelen. Hij jamde eerst met bluesmeester Lowell Fulson en werd meteen ingehuurd om vijf shows te openen voor R&B gigant Z.Z. Hill. Hij werkte bijna een jaar lang vijf avonden per week met gitaarlegende Travis Phillips in een band die werd voorgezeten door de beroemde pooier/bluesman Fillmore Slim (die het middelpunt vormde van de veelgeprezen Hughes Brothers documentaire American Pimp). Slim stelde Estrin voor aan zanger Rodger Collins, de man die Ricks eerste echte muzikale mentor zou worden.
Collins leerde Rick de fijne kneepjes van het songwriting en showbusiness. Op zijn 19e verhuisde Estrin naar Chicago en werkte met een aantal van de beste bluesmannen van de stad. Hij ontmoette en jamde met de legendarische Muddy Waters, die tegen Rick zei, "You outta sight, boy! You got that sound and play like a man!" Muddy wilde dat Estrin met hem op pad zou gaan, maar Estrin miste Muddy's telefoontje en het is er nooit van gekomen.
Estrin verhuisde uiteindelijk terug naar de Bay Area, ontmoette gitarist Charlie Baty en vormde Little Charlie & The Nightcats. Toen Charlie in 2008 stopte met toeren, haalde Rick gitaarvirtuoos Kid Andersen erbij en vormde Rick Estrin & The Nightcats. Inmiddels is de fantastische entertainer en voormalig drummer van o.a. Little Richard (1995-2007) (!) vast onderdeel van de band.
